Vanochtend werd ik wakker en deed een adem sessie in bed. Niet heel lang, niet heel fanatiek; gewoon eventjes. Daarna rustte ik in het simpel waarnemen van sensaties. Het waren er niet veel, ook niet heel sterk. Gewoon kleine dingetjes hier en daar. In de verte hoorde ik een haan. Die werd beantwoord door een andere haan. De één een mooi lange kukel met een diepe galm. De ander een korte schorre Kuúk! Er tussenin was stilte. Een soort diepe ruimte waar in de klank gehoord kan worden. Ik voelde die ruimte, als een stille aanwezigheid die alle kleuren klanken en vormen mogelijk maakt klank. Tussen de boventoon en ondertoon zit ook ruimte. Net als tussen de gedachten. Daar is het veld, waar frequentie kan reizen. Het is zo mooi. Die ruimte, dat is wat wij eigenlijk zijn. Puur, eenvoudig, liefdevol gewaarzijn.
