Zo heerlijk om urenlang onderweg te zijn in een knus kampeerbusje met een bed achterin. Ik deed 1,5 dag over het ritje van Amsterdam naar Radhadesh, om de “verjaardag” (verschijningsdag) van Krishna te vieren.
Niet dat Krishna een materieel lichaam had waarin hij geboren werd of dood ging. Maar in de spirituele dimensie hebben goden en halfgoden een spirituele gedaante en deze vorm kan worden waargenomen in een diepe staat van meditatie. De dief en de dronkaard zullen Krishna gemist hebben door het duister in hun hart maar doorgewinterde yogi’s en devoties maken een kleine kans op een moment van geestelijke helderheid. Ik was daar helaas niet bij.
Krishna verscheen in Vrindavan, toevallig (?) één van mijn favoriete plaatsen in India. Deze dag, Janmasmati, wordt in India groots gevierd en natuurlijk ook door de Hare Krishna’s die wereldwijd de Vedische tradities van oorspronkelijk India aanhangen. Ik ben niet zozeer fan van Hare Krishna (hoewel ze hele mooie dingen doen) maar wel van het Vedisch gedachtengoed, de Vedische keuken (wow!), de Krishna tempels waar 24/7 wordt gedanst en gechant en ik voel ook een diep respect voor de streng doch rechtvaardige Sri Prabhupada. Deze man die er uit ziet als ‘de koning van de melkweg’ stak op respectabele leeftijd met een paar rupi’s op zak in een vrachtschip de oceaan over naar de V.S. en hielp daar de trippende hippies van de LSD aan de Maha mantra. More bliss, less side effects 🙂 Gaaf hoe ook de Beatles gegrepen werden door zijn Oosterse wijsheid en er liedjes over gingen schrijven in die inmiddels door jungle overwoekerde ashram in Rishikesh. Overigens ook één van mijn favoriete plekken in India. Zie foto als cover van onze Bhakti Groove.
Ik weet uit ervaring hoe groots de impact van mantra kan zijn op je geest en via de Maha mantra heb ik zeker een connectie met Krishna ~ als dat de naam van de bron van Liefde is die ik voel. Van mij mag het any name hebben, maar het leek me waardevol om bij het verjaardagsfeestje van deze bron van Liefde te zijn.
Ik was al eerder op het kasteel geweest. een jaar geleden ging ik ‘under-cover’ koken voor de Krishna’s met kerst met twee vriendinnen. Omdat ik benieuwd was deze enigszins geduchte community eens van dichtbij mee te maken en buiten de context van India. Ik kon me er weinig bij voorstellen behalve dat er waarschijnlijk een aantal gekkertjes maar vast ook wel interessante mensen rond zouden lopen zoals je dat overal treft in het spirituele landschap. Dat bleek overigens wel redelijk te kloppen. Met enige voorkennis stelde ik me voor dat mijn Seva (selfless service) vast heel welkom zou zijn op een dag dat duizenden mensen hun kasteel zouden bezoeken. En Hare Krishna’s geven gratis Prasad (heilig eten) en dat betekent heel, heel veel eten koken. Ik zag mezelf al grote hoeveelheden courgettes te lijf gaan en keukenvloeren schrobben maar ik had niet bedacht dat ik de priesteres (inmiddels een beloved sister) ging helpen met het rijgen en schikken van kransen en bloemstukken die op een oogverblindende altaar zouden belanden waar dat weekend duizenden ogen op gericht zouden zijn. En dat moet natuurlijk minimaal perfect zijn dus ik werd wel een heel klein beetje nerveus. (Focus van een fruitvlieg)
Uit de Radhadesh tuin plukten we verse salie en munt, als geurend groen aan rijkelijk gevulde bloemenkransen die om de gedaantes van Krishna en Rada zouden worden gedrapeerd. De bloemen voor de grote bloemstukken op het altaar kwamen in grote kratten bij de bloemist vandaan. Met divine dedication (ik vind dat moeilijk) probeerde ik te copy pasten hoe Krishangi de bloemen schikte; we hadden samen bedacht dat er dan steeds twee tegelijk klaar zouden zijn en dat het dan wat sneller zou gaan want we waren al veel te laat begonnen. Na een heleboel gepruts en gepas (ik vond het reuze ingewikkeld) schoof ik trots mijn eerste versie naast die van haar. En met dat ik iets als “zoooo, klaar” wilde zeggen zagen wij allebei in een flits de mimiek van beide kunstwerken, die ineens duidelijk twee “beings” leken en we schoten in een niet te houden slappe lach. Eén being van goddelijke perfectie (die van haar natuurlijk) en dan een soort joker variant met een scheve mond en tong uit z’n mond maar serieus kijkend alsof er niets aan de hand is; uit mijn cuisine. Nee he. Midden in de nacht (want zo laat waren we nog aan het werk in de catacomben van het kasteel) werd ik me pijnlijk bewust van de imperfectie van mijn eigen bewustzijn waar dit vreemdsoortige bloemenbeest uit voort was gesproten. Ok het was de eerste keer in mijn leven dat ik uberhaupt bloemen heb geschikt (er mag iemand dood, ik kan het nu!) en gelukkig wist zij het in een half uurtje weer op te poetsen tot een redelijk toonbaar resultaat. Helaas heb ik geen foto van dit legendarische moment … but captured the sisterhood en het eindresultaat.
En waar het totaal niet om gaat, gebeurde me toch de volgende dag namelijk een licht gevoel van trots toen ik de bloemstukken op het altaar zag en dat wij dat oogverblindende geheel dus hadden gestyled. Het zag er namelijk best wel belangrijk uit. Ik heb mezelf toen onder gedompeld in hart verscheurende kirtans en met de maha mantra nog nagalmend in mijn hoofd stapte ik zondag klokslag middernacht, weer in het gezellige kamperbusje die de volgende ochtend om 06u weer paraat moest staan bij de eigenaar. In Amsterdam.
Wat ik dit weekend heb geleerd, is dat echt onbaatzuchtig dienen, met volledige toewijding, voor echt iets anders en groters dan jijzelf, zonder er iets voor terug te verlangen, zelfs niet het allerkleinste complimentje, al was het maar van jezelf, echt best wel een dingetje is. Het ego is een sluiperig slijmerig monstertje dat zich via het kleinste spleetje in je onderbewustzijn naar weet binnen te sijpelen met egoïstische gedachtes als “ik ben moe”, “ik heb geen zin meer” “ik wil naar bed”, “voor wie doe ik dit” “dit ziet toch niemand” waardoor je je er eigenlijk zo makkelijk mogelijk van af wil maken. My little bad assed mind wil eigenlijk het liefst zelf bediend worden. Met het lekkerste eten en de mooiste bloemen en de fijnste kirtan en de leukste mensen die me elke dag heel veel knuffels komen geven.
En zo zit de bhakti traditie vol met gebruiken en rituelen die je helpen om perfectie in je geest te bereiken. Perfectie heeft niets te maken met hoeveel je weet over de Veda’s of hoe vaak je je yogamatje uitrolt. Perfectie is de mate waarin je de natuur van je ziel nadert. En de ziel is volledig selfless, dienstbaar en full of love.
Bhakti is niet populair en ook niet uit te leggen; het is een mood, een state of being … die je kunt cultiveren op verschillende manieren . Maar de mind zal het vrijwel onmiddellijk verwerpen want die heeft dus “echt geen zin in selfless gedoe”. Ik ben er toch mee begonnen en ik heb goed nieuws: het maakt gelukkig. Ik voel dat het werkt en ik probeer de vruchten ervan te delen, zoals vanochtend in mijn yogales. Ongemerkt zat die vol met Bhakti en dat is zoals ik yoga het liefste geef. Toch fijn, dat ik zoveel inspiratie kan putten uit de verjaardag van iemand die ik nog nooit gezien heb.
Wil je ook meer Bhakti spirit? Wij maken het leuk en gezellig met een fijn groepje mensen en je bent welkom om bij ons te komen hengloezen. We hebben maandelijks een hele fijne kirtan met sacred food .. en meer.
Check de agenda op thebhaktigroove.com
LetLoveRule<3