Een groot besef

De diepere realiteit achter de dingen die we waarnemen is perfect. Completer en heler dan wij ons ooit voor kunnen stellen. Wat proberen we daar nog aan toe te voegen? Het enige dat we hoeven doen, is ons over te geven aan dat mysterie, dat linksom of rechtsom altijd in een perfecte harmonie verkeert. De heilige oorsprong van het mannelijke en vrouwelijke zoals goden ook als androgyne wezens worden afgebeeld; in essentie één en beide in ons verenigd.

Wie of wat proberen we te zijn, of wat proberen we te claimen als “ik” of “van mij” terwijl wij allemaal gelijke kinderen zijn van dat Ene? We kunnen uitdrukking geven aan de schoonheid en perfectie die het Al vertegenwoordigd; de perfecte symfonie van het leven. We kunnen het samenvatten in kunst, in muziek, in storytelling maar de aanname dat wij dat zelf gemaakt of gedaan hebben is als het stelen van credits van de Goddelijke bron. Met een beetje geluk kunnen we de ontvanger en zender zijn en een fractie van dat geluid en licht doorgeven. Maar niet als “dat is of krijg je van mij”. Het woord “mij” bestaat eigenlijk niet. Het is de verwarring van de geest, of het subtiele aspect binnenin die geest die voor alles wat waargenomen wordt, “ik” of “mijn” plaatst. Alsof wij het centrum van een universum zouden staan die als een bol.com binnen 24 uur levert waar onze  verlangens naar uit gaan?

Waarom zouden we ruziën over welke vorm of kleur het beste is, als al die vormen en kleuren voortkomen uit dat Ene? Waarom zou de ene druppel terug mogen vallen in de Atlantische oceaan en de ander voor altijd bevroren blijven als sneeuwkristal op de Tibetaanse hoogvlaktes? Aan welke verwachting denken we te moeten voldoen om recht te hebben op een vol-ledig leven? De enige verwachting waar we aan tegemoet hoeven komen is die van de Sacred Mother; de fysieke Aarde en onze Divine Father; het onbenoembare licht. Als we beseften dat we allemaal kinderen zijn van die perfecte schepping zouden we dan eerbiedig en dienend zijn? Zouden we dan de rijke leringen aanvaarden die ons via de natuur en via ons hart ingefluisterd worden? Zouden we ons kunnen openen voor dat grote mysterie en ons nietige lichaam open kunnen stellen als kanaal waar het licht en de liefde doorheen mogen stromen? 

De schepping is zo perfect. Wat proberen we daar nog aan te veranderen. Wat proberen wij in ons kleine, nietige leventje te doen om uit te blinken? Dat wij, eindig menselijk wezentje in die luttele kosmische seconden aanbeden worden als Superster? Uiteindelijk zal het buitenste laagje verschrompelen, zullen voetsporen vervagen en in een enkel geval zal een nobel standbeeld ter nagedachtenis worden achtergelaten om jouw imprint op de wereld te vereeuwigen. Maar uiteindelijk zal ook dat steen verworden tot zand in het meedogenloze rad van tijd. In het stille aangezicht van dat Ene dat continu alles gadeslaat en lief heeft. Vergezeld door de meester van karma die jouw acties op de kosmische weegschaal legt om er voor te zorgen dat precies dat wat je hebt achtergelaten weer in dezelfde hoeveelheid naar jou toe zal komen.

Hoe klein zouden we ons voelen en hoe groots zouden onze daden zijn als we in de gaten hadden dat wij slechts een vluchtige weerspiegeling zijn van het Eeuwige. De man, de vrouw; de vader, de moeder, de zon, de maan in één.  Deze heling en eenwording kan plaatsvinden in jezelf. Door de beide aspecten van dat Ene in jouw eigen leven en lichaam in balans te brengen. Door iedere dag de verzoening te zoeken tussen de verschillen die er ogenschijnlijk zijn. Deze Yoga zit verstopt in ieder moment van de dag. En laten we sorry zeggen. Sorry, voor al het leed dat we elkaar aan hebben gedaan in de strijd om de beste plek in het universum. De beste plek zit in jezelf. En daar kunnen we elkaar in alle grootsheid ontmoeten, als Eén.