Van 1 maart 2019 tot 1 maart 2020 had ik, deels samen met Blanca, het voorrecht om met een bezielde plek toe te voegen aan het stadsbeeld van Amsterdam. Een plek voor verdieping en verstilling maar vooral verbinding. Het idee ontstond al jaren daarvoor, als antwoord op schrijnende tegenstellingen in de wereld. Tijd voor een locatie waar alles onder één dak zou kunnen samen smelten tot Één. Een Tempel van Liefde.
In een multiculturele stad als Amsterdam met meer minderheden dan één meerderheid, bleek uit onderzoek (een interessante lezing in De Nieuwe Liefde) dat stadsbewoners bewust of onbewust iets “missen”. Namelijk: het gezamenlijk streven naar een gemeenschappelijk hoger doel. Mensen belijden hun geloof achter gesloten deuren van hun woning, buurthuis of kerk, en niemand heeft een idee hoe een ander dat doet en wat dat voor hem/haar betekent.
Ik ben zelf niet gelovig opgevoed maar heb wel altijd gezocht de diepere betekenis van het leven. Mijn yogapad bracht me via veel literatuur en reizen wat antwoorden en wat me er vooral in aantrok was dat het gedachtengoed alomvattend was en iedere vorm van geloof omarmde. All is One met vele wegen die naar dezelfde bergtop leiden. Misschien geen wonder dat ik via de kirtan (mantra muziek, wie had dat ooit gedacht van deze rockende houser) op het Bhakti-pad terecht kwam. BhaktiYoga is het pad van het hart; van overgave aan Liefde en het kenmerkt zich door een houding van seva; service of dienend zijn aan de grote Bron van creatie. De Tempel was een plek waar we het Bhakti gedachtengoed in praktijk konden brengen. Het werd de nieuwe homebase voor ons collectief The Bhakti Groove die daar iedere week verzamelde om muziek te oefenen en onze sacred practice te delen.
De Tempel was een experiment, of een “pilot” zo je wilt en het werkte. Niet zozeer in financiële termen want commercieel was het niet. Iedere bezoeker mocht zelf zijn ticketprijs bepalen en veel dingen waren gratis of op donatie. Het experiment bestond er vooral uit: wat gebeurt er wanneer je 100% vanuit je hart onderneemt, zonder een business model daar onder te hebben. Hoewel slimme vrienden me ervan probeerden te overtuigen dat ik minimaal een excel sheet moest hebben met te verwachten inkomsten en uitgaven, koos ik toch voor ‘ondernemen in the flow’. Soms kreeg ik een aanbieding van iemand die wilde investeren maar wanneer ik het hart niet echt voelde, werd het antwoord Nee.
De evenementen werden gedragen door muzikanten, facilitators en vrijwilligers die mijn verlangen begrepen en dit op hun eigen manier uit wisten te dragen. Dat maakte ieder evenement tot een warm bad van Liefde. Alles waar ik van houd kwam hier samen. Een prachtige ommunity, vegan food, yoga, dans, kirtan, massage, transformerende workshops en trainingen, rituelen en alles met een grote diversiteit aan culturen en stromingen. Ik vergeet nooit hoe op een Sufi avond met een groot Sufi meester uit de States, de hele Arabische wereld binnen stroomde en na afloop in dialoog ging met ons ,Westerlingen, over diepe dingen binnen het geloof. Heel waardevol, als verschillende werelden elkaar in vrede kunnen ontmoeten.
Het enige ‘verdienmodel’ wat ik hanteerde was 50/50, wat soms in eerste instantie verkeerd werd geïnterpreteerd. “Dat was wel een hele grote afdracht”. Ik kwam echter niet 50% halen, maar 50% brengen en afloop kwamen ze me bedanken voor deze inspirerende vorm van samenwerken. Die er soms ook toe leidde dat ik een maand aan het werk was om 50 euro te verdienen maar de Spirit zat er altijd in. En gek genoeg werd dat door de bezoeker herkend, vanaf de eerste stap die ze binnen zetten. Liefde was de magische formule. Wij waren slechts het doorgeefluik.
Helaas en achteraf ook gelukkig, is de Tempel na de eerste lockdown niet meer open gegaan. Het gebouw aan de Donker Curtiusweg is inmiddels ingepakt in bouwsteigers en alle prachtige vibes zijn waarschijnlijk versplinterd door ronkende bouwmachines.
Na een jaartje roeien met de Coronariemen, waarbij de flow soms volledig ontbrak maar voornamelijk aanwezig bleef, en waar ik mijn massage & coachingspraktijk aan huis opende, werd het tijd om antwoord te vinden op mijn tweede onderliggende vraag. Staat ‘mijn droomplek’ in de stad of juist daar buiten?
Vanaf 1 maart 2021 (iets met maart steeds) heb ik de sleutel van mijn nieuwe onderkomen bij Retraitecentrum Het Zonnehuis in Loenen, aan de Veluwe. Nog een week of twee ben ik in Amsterdam om de verkoop van mijn huis af te ronden en nog ‘even snel’ te genezen van een heftige polsbreuk.
Ik heb zoveel zin in mijn nieuwe avontuur; het voelt als een begin van weer een heel nieuw leven. Waar twee belangrijke elementen aan worden toegevoegd: natuur en community life. Om het Zonnehuis staan een aantal huisjes met wellicht op termijn mijn eigen tiny house. Maar eerst ga ik daar landen en met handjes en voetjes de zielenmissie van Bas Kniest ondersteunen. Wat dat gaat brengen, weet alleen de Toekomst.
Jullie zijn daar allemaal van harte welkom.
Het Zonnehuis is een plek voor kwalitatieve opleidingen en retraites en fungeert tussendoor als B&B. Je kunt me dus altijd opzoeken, een massage of coaching bij me boeken en als je wilt blijven slapen zijn er zeer sfeervolle kamers met eigen douche en toilet. In de ochtend trakteer ik je dan graag op yoga, en met Bas kun je wellicht naar de beek voor een ademsessie en koude dip. In de keuken zul je mij of Monique aantreffen, we zijn afwisselend de vegan chef. En wie weet delen we in de avond nog wat kirtan.
Je kunt rechtstreeks bij het Zonnehuis boeken of via Airbnb.
Laat je me weten als je komt?
Op loopafstand is ook de Babaji ashram waar iedere ochtend en avond een officiële Aarti (mantra en offering ceremonie) is en een heerlijke tuin om in te werken. En het Tibetaans Boeddhistisch instituut Maitreya! Een heleboel moois dus om jezelf te verdiepen, verbinden, verstillen en ont-wikkelen.
