Herfst, leegte en echte liefde

Soms, als ik de stilte, de verveling of het alleen zijn heel even toelaat en niet meteen weer vol prop met iets anders, kan ik me in eerste instantie tergend mislukt voelen. Mijn ego en mind dramatiseren het alsof ‘niemand met mij wil spelen’ (terwijl ik er juist zelf voor kies om even niet naar buiten te gaan). Maar als je even niet oplet, zou je bijna gaan geloven dat je eigenlijk net zo goed een einde aan je leven zou kunnen maken omdat je er toch niet toe doet. Hilarisch! The mind is such a drama queen. Maargoed, als ik die ultieme verveling dus heel even toelaat ga ik uiteindelijk op tijd naar bed en sta de volgende ochtend uitgerust weer op. En onmiddellijk dienen nieuwe inzichten zich aan. Het is alsof de mist van het alsmaar met iets bezig moeten zijn, optrekt en de zonnestralen van je bewustzijn kleine verborgen flonkerende schatjes weer tot leven brengt. Nou is het grappig dat ik het over verveling heb; ik heb me in mijn hele leven nog geen moment verveeld. Door alsmaar met iets of iemand bezig te zijn, ontsnap ik iedere keer weer aan de essentie van mijn eigen bestaan. Wat kom ik hier doen? Hoe lever ik mijn bijdrage aan deze wereld? Niet door me in het ene feestje na het andere te mengen; ik kan er ongelofelijk van genieten maar de rest van de week is eigenlijk ‘wasted’. De energie is op, de zin om echt iets aan te pakken ontbreekt of het zijn zoveel dingen tegelijk dat eigenlijk niets af komt. Dat is pas stront vervelend!

De herfst staat in het teken van beweging; wind en regen steken de kop op en spoelen de rondvliegende resten van lente en zomer weer terug de aarde in. De natuur draait zich om; van naar buiten en omhoog naar weer naar binnen en omlaag. De herfst is een ideale tijd om een dagje binnen door te brengen; dat kan letterlijk in je huis zijn maar ook je zintuigen die alsmaar geprikkeld willen worden door de buitenwereld, tot bedaren brengen en je aandacht richten op wat er binnen in je speelt. Wat is die onrust? En vooral, wat ligt daaronder? Een genietend, gelukkig en alwetend wezen, dat er altijd is geweest en nooit weg zal gaan; nooit gestorven is en ook nooit geboren wordt en zelfs geen adem nodig heeft. De adem is als de Wind en deint mee op het ritme van de natuur en houdt jouw fysieke lichaam in leven. Die stille getuige daarachter, dat is de essentie. Een veld van puur bewustzijn waar al die beweging en het leven uit is ontstaan. Op het moment dat je stopt met doen, met je volstoppen met eten, drinken, ervaringen, liefdes en bevestigingen vanuit de buitenwereld; pas dan komen die wervelingen van de wind (je mind) tot stilstand en kun je helder zien. Dan kan zomaar de vraag opborrelen: wie ben ik? Wie ben ik zonder al die beweging en verandering, zonder al die kleding in mijn kast en al die feestjes, zonder mijn werk en al die mensen die om me heen dwarrelen als blaadjes in de wind? Who Am I. Een prachtige vraag om op te contempleren (moeilijk woord). Als je je los weet te koppelen van al je gedachten en er van een afstandje naar kunt kijken, dan weet je dat je goed zit. Als het je lukt om ernaar te kijken zonder iedere gedachte te beschilderen met de kleur van emotie, dan kom je nog dichter bij de waarheid.

Wat daar voor nodig is (ik spreek voor mezelf) is goed voor mezelf zorgen. Op tijd en gezond eten, genoeg uitrusten, mijn creativiteit de ruimte geven, veel water drinken, inspirerende materie tot me nemen en ook de tijd nemen om dat te laten bezinken. Slowing down to the max. Heel lastig voor een vuur-typetje als ik met ook nog een oververtegenwoordiging aan het element Lucht. Het liefst wil ik altijd in beweging zijn, in the middle of the action dus soms moet ik mezelf even dwingen om stil te zitten in het oog van de orkaan. (pfffff, duurt langgggg)

Die bron is de enige realiteit die echt en blijvend is; niet onderhevig aan emoties, zon regen of wind en niet onder de indruk van alle pop-ups van je mind. De mind heeft een “Ik” constructie gemaakt, gebouwd op ideeën over wie of wat we denken dat we moeten zijn, of wat we zouden moeten doen. Deze constructie is zo sterk geworden omdat we ons hele leven al bezig zijn met het te voeden. We zijn elke dag bezig met iets te doen of iemand te zijn. Als we niet iets doen dan zijn we niets. Daarom stoppen we ieder moment van de dag vol met “iets”.

Wat de echte realiteit is, is dat we al ‘zijn’ zonder dat we daar iets voor hoeven te doen. Dat is het veld van puur bewustzijn. Het is een veld van liefde dat er altijd is, alles omvat en alles doordringt. Het geeft letterlijk ruimte aan alles om zich te ontvouwen zoals het zich ontvouwt; zonder voorkeur of afkeer. Dit veld is wat jij en ik werkelijk zijn en waar we één zijn. De enige liefde die altijd betrouwbaar is, nooit weg zal gaan, je nooit zal bedriegen of tegen je liegen (en ook al je SMSjes beantwoordt wat je ook vraagt). En de radiozender waar je dit veld kunt ontvangen is je hart.

Dus lieve mensen, het is herfst! Sla alle little selfish desires (ik moet wat doen! Ik moet iemand zijn! Ik moet wat hebben!) in de wind, tot je op dat punt van extreme verveling komt, geef je over aan de onrust en ga dan de kleine pareltjes zoeken die onder die oppervlakte liggen.

De beste Sadhana is dit te oefenen. In het begin sluit je je even af voor de buitenwereld. Als je bekender bent met die ruimte kun je het overal doen, met alles wat je doet, overal waar je bent. De beste antwoorden op al je vragen komen hier vandaan. De liefde van je leven is dit veld van puur bewustzijn. It’s all there …

just Be.

Translate »
Share via
Copy link
Powered by Social Snap